بمیریم و هرگز نگیریم امان نامه دشمنان را
دل سینه زن را چهل شب/ به پابوس یاد تو بردیم
به این روضه ها خو گرفتیم/ به این نوحه ها دل سپردیم
به آن مصحف پاره پاره/ که بسم اللهش مانده بر نی
به آیات کهف و رقیمی/ که خونینْ لبش خوانده بر نی
نظر کن به این دل/ که چلّه نشین است
پر از شوق دیدار/ در این اربعین است
(یاحسین یابن الزهرا)

دلم مثل این کاروان ها/ دوباره شده زائر تو
خوشا گریه در اربعینت/ خوشا روضه جابر تو
اگر جابرت رفته از هوش/ کنار مزار تو مولا
چه بر زینب تو گذشته/ که بر نیزه دیده سرت را
دمادم به لبها/دم یا حسین است
که عهد دل ما/ فقط با حسین است
(یاحسین یابن الزهرا)

به یمن ولایت گرفتیم/ زمهر تو خطّ امان را
بمیریم و هرگز نگیریم/ امان نامه دشمنان را
که مستکبران زمان را / نباشد در این سرزمین راه
نبیند کسی ذلّت ما / به حکم و لن یجعلَ الله
وَ لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکافِرینَ عَلَى الْمُؤْمِنینَ سَبیلا
نلرزد دل ما / ز تهدید و تحریم
ره ما حماسه ست/ نه سارش نه تسلیم
(یاحسین یابن الزهرا)

شاعر: مهدی سیار و میلاد عرفان پور

بسم الله الرّحمن الرّحیم

…السلام انی اسئلک بحق فاطمة و ابیها

و بعلها و بنی ها و السرّ المستودع فیها

ان تصلی علی محمد وآل محمد بعدد ما احاط به علمک…

پیوند یاد معاد با یاد مبدأ

در جهان بيني قرآن كريم، انسان نه تنها هر روز به معاد كه همان عود و رجوع به طرف مبدأ است، نه بازگشت به دنيا نزديك مي‏شود، بلكه هر لحظه معادي دارد و به آن نزديك است.

در اين جهان بيني معاد از مبدأ بريده نيست،

گرچه در نگاه نخست مبدأ و معاد در دو قوس قرار گرفته و از معاد با عنوان «جهان پس از مرگ» ياد مي‏كنيم،

ليكن با نگرشي ژرف به نكته‏اي شكوهمند مي‏رسيم

و آن اين كه هر دو قوس، به يك نقطه مي‏رسد؛

آن سان كه از يك نقطه آغاز شده و هردو جلوهٴ يك حقيقت است

﴿هو الأوّل و الاخر و الظّاهر و الباطن)

ذكر و ياد مبدأ، ذكر و ياد معاد است و خداي سبحان مي‏فرمايد:

﴿يا أيّها الّذين امنوا اذكروا اللّه ذكراً كثيراً)  اي مؤمنان به ياد خدا باشيد و فراوان او را ياد كنيد..

بنابراين، ياد خدا (مبدأ) ياد معاد است و هرلحظه انسان به جانب او مي‏رود:

﴿إنّا للّه وإنّا إليه راجعون)  

در مقابل، فراموشي اللّه سبب فراموشي معاد، بلكه موجب فراموشي خود انسان مي‏گردد، به طوري كه خويش را فراموش كند

؛ چنان‏كه سبب مي‏شود مورد فراموشي عمدي خداوند قرار گيرد:

﴿نسوا اللّه فأنساهم أنفسهم) ﴿نسوا اللّه فنسيهم)

 خداي سبحان در آن روز و هر روز ديگر آنان را به فراموشي مي‏سپارد:

﴿فاليوم ننساهم كما نسوا لقاءَ يومهم هذا)

نقش یاد قیامت در وارستگی انسان

مهم ترين اثر ياد معاد، اجراي عدل و برپاداري قسط فردي و اجتماعي است.

ازاينرو اميرمؤمنان (عليه‏السلام) فرمود:

«من تذكّر بُعد السّفر استعدّ»

 كسي كه به ياد سفر آخرت باشد خود را آماده محاسبه آن روز خواهد کرد

ونیز فرمود:

«و اذكر قبرك فإنّ عليه مَمرّك»  به ياد گورت باش؛ زيرا از آن‏جا به طرف معاد مرور مي‏كني

و براي اصلاح جامعه اسلامي به مالك اشتر فرمود:

«و لنتحكم ذلك من نفسك حتّي تُكثر هُمُومَك بذكر المعاد إلي ربّك»

هرگز بر خويشتن تسلّط نمي‏يابي

و از خشم نمي‏رهي تا انديشه ‏هايت را بسيار به ياد بازگشت به سوي پروردگارت نگرداني.

مهم ترين اثر فراموشي معاد نيز تبه‏كاري و ستمگري فردي و اجتماعي است.

منبع: http://portal.esra.ir/Pages/Index.aspx