بسم الله الرّحمن الرّحیم

…السلام انی اسئلک بحق فاطمة و ابیها

و بعلها و بنی ها و السرّ المستودع فیها

ان تصلی علی محمد وآل محمد بعدد ما احاط به علمک…

پیوند یاد معاد با یاد مبدأ

در جهان بيني قرآن كريم، انسان نه تنها هر روز به معاد كه همان عود و رجوع به طرف مبدأ است، نه بازگشت به دنيا نزديك مي‏شود، بلكه هر لحظه معادي دارد و به آن نزديك است.

در اين جهان بيني معاد از مبدأ بريده نيست،

گرچه در نگاه نخست مبدأ و معاد در دو قوس قرار گرفته و از معاد با عنوان «جهان پس از مرگ» ياد مي‏كنيم،

ليكن با نگرشي ژرف به نكته‏اي شكوهمند مي‏رسيم

و آن اين كه هر دو قوس، به يك نقطه مي‏رسد؛

آن سان كه از يك نقطه آغاز شده و هردو جلوهٴ يك حقيقت است

﴿هو الأوّل و الاخر و الظّاهر و الباطن)

ذكر و ياد مبدأ، ذكر و ياد معاد است و خداي سبحان مي‏فرمايد:

﴿يا أيّها الّذين امنوا اذكروا اللّه ذكراً كثيراً)  اي مؤمنان به ياد خدا باشيد و فراوان او را ياد كنيد..

بنابراين، ياد خدا (مبدأ) ياد معاد است و هرلحظه انسان به جانب او مي‏رود:

﴿إنّا للّه وإنّا إليه راجعون)  

در مقابل، فراموشي اللّه سبب فراموشي معاد، بلكه موجب فراموشي خود انسان مي‏گردد، به طوري كه خويش را فراموش كند

؛ چنان‏كه سبب مي‏شود مورد فراموشي عمدي خداوند قرار گيرد:

﴿نسوا اللّه فأنساهم أنفسهم) ﴿نسوا اللّه فنسيهم)

 خداي سبحان در آن روز و هر روز ديگر آنان را به فراموشي مي‏سپارد:

﴿فاليوم ننساهم كما نسوا لقاءَ يومهم هذا)

نقش یاد قیامت در وارستگی انسان

مهم ترين اثر ياد معاد، اجراي عدل و برپاداري قسط فردي و اجتماعي است.

ازاينرو اميرمؤمنان (عليه‏السلام) فرمود:

«من تذكّر بُعد السّفر استعدّ»

 كسي كه به ياد سفر آخرت باشد خود را آماده محاسبه آن روز خواهد کرد

ونیز فرمود:

«و اذكر قبرك فإنّ عليه مَمرّك»  به ياد گورت باش؛ زيرا از آن‏جا به طرف معاد مرور مي‏كني

و براي اصلاح جامعه اسلامي به مالك اشتر فرمود:

«و لنتحكم ذلك من نفسك حتّي تُكثر هُمُومَك بذكر المعاد إلي ربّك»

هرگز بر خويشتن تسلّط نمي‏يابي

و از خشم نمي‏رهي تا انديشه ‏هايت را بسيار به ياد بازگشت به سوي پروردگارت نگرداني.

مهم ترين اثر فراموشي معاد نيز تبه‏كاري و ستمگري فردي و اجتماعي است.

منبع: http://portal.esra.ir/Pages/Index.aspx